Een bijzondere tijd in Kalpitiya.

Wat een bijzondere tijd hebben we weer gehad in Kalpitiya.

Een waar feest van herkenning bij onze bezoeken aan scholen en wijken. En hoe

mooi is het om te zien dat in de wijk Toredia niet alleen stenen huisjes staan, ook

goed onderhouden houten huisjes zijn er nu.

De meesten hebben een tuintje waar niet alleen bloemen bloeien maar waar ook boonties en aadappelen groeien.

De kinderen zien er blij en verzorgd uit. Ze gaan dagelijks naar school. Nog steeds is er niet veel geld om van te leven maar het duwtje in de rug heeft al

zoveel gedaan dat er dagelijks eten is.

Ook de scholen waar kinderen meestal een dak boven hun hoofd hebben en op een stoel kunnen zitten. We worden overal warm onthaald.

Natuurlijk is het niet allemaal hozanna. Op een school net buiten Kalpitiya op een kale vlakte bij de uitlopers van de langune, zitten de kinderen op de grond met

een tentzeil boven hun. Dit is om de kinderen uit de zon te houden.

En wat te zeggen van een jonge vrouw met een dwarslaesie die dagelijks door haar moeder moet worden verschoond en totaal geen uitzicht, toekomst heeft.

Haar oudere zus werkt in Dubai en heeft een tv gestuurd. Maar hoe moet je tv kijken als er geen stroom is ……

Een oud vrouwtje van in de 80 met haar Mongolide zoon van 50, wonende in een krot langs de grote weg waar het verkeer langs raast. Wat te doen?

Een zoon woont vlakbij hij zorgt voor het eten, maar er is geen plaats in zijn huis. Oh ja, ze mogen wel bij hem wonen maar dan moeten wij helpen om een

stenen huis te bouwen en “een extra kamer voor moeder en mijn broer”. Wat te doen ……

Het is droog en heet in Kalpitiya in de tijd dat wij er waren. De wegen zijn stoffig. Het heeft al lange tijd niet meer geregend.